Protokół MODBUS funkcjonuje na rynku nie od dziś i stał się już standardem. Jego podstawą jest znany od 1979 roku protokół MODBUS przeznaczony do programowalnych systemów sterowania. Szczególną zaletą protokołu MODBUS jest jego prostota i wydajność, zapewniające bardzo szybką transmisję danych w sieci ETHERNET. Dzięki niezależnej od producenta strukturze danych również komunikacja pomiędzy urządzeniami różnych producentów nie stanowi problemu.
Dzięki MODBUS mozliwe jest połączenie mastera (np. komputer) z kilkoma slavami (np. systemami pomiaru i regulacji). Istnieją dwie wersje: jedna do interfejsu szeregowego (RS-232 i RS-485), druga do ETHERNET.
Wyróżniamy następujące rodzaje transmisji danych:
MODBUS TCP nawiązuje komunikację typu klient-serwer. W tym celu urządzenia sieciowe muszą mieć ten sam zakres adresów IP.
Dodatkowe ustawienia wprowadza się poprzez adres urządzenia. Nie jest jednak możliwe ręczne wprowadzenie danych dla wszystkich producentów. Nie można na przykład skomunikować się z urządzeniami w sieci Modbus RTU poprzez bramę sieciową Modbus TCP/Modbus RTU, wywołując adres IP bramy sieciowej. Modbus TCP stanowi od 2007 roku standard przewidziany w normie IEC 61158 i został opisany w IEC 61784-2 jako CPF 15/1.
Grafika systemowa Modbus
Modbus RTU zapewnia szeregową komunikację master/slave przez interfejs RS-232 lub RS-485. Aby nawiązać komunikację poprzez Modbus RTU, należy znać lub wyznaczyć szeregowe parametry komunikacji. Należy do nich prędkość transmisji, parzystość i bity stopu. Dochodzi/dochodzą do tego adres/adresy slavów, które mają zostać wywołane przez master. Długość sieci RS-232 jest ograniczona do 15 m, natomiast RS-485 do 1200 m.